രാധിക

രാധികേ, രാഗലോലയായെത്തിയെന്‍ 

രാവിനെ പ്രിയമാക്കുന്നതെന്തിനായ്

രാത്രിവണ്ടിയിരമ്പിക്കിതക്കുമെന്‍

പാതയോരത്തു കാത്തുനിന്നെന്തിനായ്?

ദൂര സഞ്ചാരനാളിലശാന്തമാം-

സര്‍ഗ്ഗനോവിന്‍ വിലാപതീരങ്ങളെ

ചന്ദനം പൂശി നില്‍ക്കുന്ന സന്ധ്യപോല്‍ 

രാക്കിനാക്കളില്‍ പൂക്കുന്നതെന്തിനായ്?

 

കാറ്റു ചുംബിച്ചുണര്‍ത്തുന്നു പിന്നെയും

മാമരത്തിന്റെ നൂലിലപ്പച്ചയെ

ചാന്ദ്രരശ്മികള്‍ പൊന്നു ചാലിച്ചുവോ

ചിപ്പിയില്‍, ജല ശംഖുപുഷ്പങ്ങളില്‍!

വാക്കുകള്‍ വീര്‍പ്പു മുട്ടിച്ച പുസ്തക-

ക്കെട്ടഴിച്ചു പുറത്തിറങ്ങുമ്പൊഴും

ചോദ്യമെയ്തു വിറക്കുന്നു മേശമേല്‍

രാധികേ നിന്റെ സൗഹൃദാന്വേഷണം!

കാതു ചേര്‍ക്കുന്നു ദൂരധ്വനിക്കുമേല്‍ 

കാതരയല്ല, കാമിനിയല്ല നീ...

കൂട്ടുപാതയിലെന്നോ  മനസ്സിലെ-

ക്കൂടഴിച്ചെന്റെ  കൂട്ടിനു വന്നവള്‍

എന്റെയേകാന്ത സായന്തനങ്ങളെ

പങ്കു വെച്ചൊരു പാതി ചോദിച്ചവള്‍

പറയുകാ, പാഴ്മുളംതണ്ടു  മൂളുന്ന  

പാട്ടിനൊപ്പമലിഞ്ഞതെന്നാണു നീ ? 

കാലചക്ര  പ്രയാണ പഥങ്ങളില്‍ 

വേപഥു കോറി നില്‍ക്കും വിളക്കുകാല്‍-

ക്കമ്പിലേകാകിയാമൊരു രാക്കുയില്‍-

പ്പാട്ടിഴഞ്ഞൊഴിഞ്ഞില്ലാതെയാകിലും

ചൂടി നില്‍ക്കും മയില്‍‌പ്പീലിയൊക്കെയും

മോടിയറ്റടര്‍ന്നെങ്ങോ പതിക്കിലും

വേര്‍പിരിയാതിരിക്കുവാന്‍ ഹൃത്തടം-

ചേര്‍ത്തു വെക്കുകെന്‍ കൃഷ്ണകമലങ്ങളെ!

രാവിനേറെ പ്രിയങ്കരിയാണു നീ   

രാധികേ, ലീനയാം രാഗമാലികേ...

ചൊല്ലുകാ, യേതുപൂര്‍വ്വജന്മത്തിലെ

ചില്ലയില്‍ കൊക്കുരുമ്മിയോരാണു നാം? 

പി  കെ  മുരളീകൃഷ്ണന്‍